“Станислав Залевски ги преживеа Аушвиц, Маутхаузен и Гусен како политички затвореник. Режисерката Магдалена Желаско се врати со него на првобитните локации, му дозволи да ја раскаже својата приказна и му даде доволно време да ја пренесе својата порака. Таа три години го придружуваше на неговите патувања, а потоа ја раскажа неговата приказна главно хронолошки, без драматични ефекти. Собра 100 часа материјал. На крајот, тоа стана 100 минути филм.”

„Ако барате висок сјај и грандиозно поставување како на Нетфликс, овој филм не е за вас. И тоа е добро, бидејќи Магдалена Желаско едноставно му дозволува на нејзиниот главен лик да ја раскаже својата приказна. Тој има многу да каже, дури и за релативно банални работи, како на пример како затворениците во Аушвиц го делеле дневниот леб во групи од пет или како Капошите ги измамиле да ги украдат најхранливите делови од нивното тенџере со супа. Тој отворено се занимава и со темата за сексуалноста, која беше сеприсутна во кампот. Филмот има најсилни моменти во Гусен, од сите места, кој со децении беше заборавен како „сателитски логор“ на Маутхаузен, каде Залевски, како затвореник, бил принуден да учествува во производството на оружје. Растечката празнина на институционалната меморија на Холокаустот станува премногу опиплива таму. “.