„Stanisław Zalewski przeżył Auschwitz, Mauthausen i Gusen jako więzień polityczny. Reżyserka Magdalena Żelasko wróciła z nim do pierwotnych miejsc, pozwoliła mu opowiedzieć własną historię i dała mu dużo czasu na przekazanie przesłania. Przez trzy lata towarzyszyła mu w podróżach, a następnie opowiedziała jego historię w dużej mierze chronologicznie, bez dodatkowych efektów dramatyzujących. Zebrała 100 godzin materiału, w efekcie powstało 100 minut filmu”.

„Jeśli szukasz wysokiego połysku i wielkiej inscenizacji à la Netflix, ten film nie jest dla ciebie. I dobrze, bo Magdalena Żelasko po prostu pozwala swojemu bohaterowi opowiedzieć swoją historię. Ma on wiele do powiedzenia, nawet o rzeczach stosunkowo banalnych, takich jak to, jak więźniowie w Auschwitz dzielili się chlebem w pięcioosobowych grupach czy jak kapo okradali ich z najbardziej pożywnych części garnka z zupą za pomocą sztuczki z chochlą. Otwarcie porusza również temat seksualności, która była wszechobecna w obozie. Film ma swoje najmocniejsze momenty w Gusen, zapomnianym przez dziesięciolecia "obozie satelickim" Mauthausen, gdzie Zalewski jako więzień był zmuszany do udziału w produkcji zbrojeniowej. Rosnąca pustka instytucjonalnej pamięci o Holokauście staje się tam aż nadto namacalna. Reżyser obszernie pokazuje, jak połowa rządu federalnego, na czele z kanclerzem Karlem Nehammerem (ÖVP), stoi w pozie konsternacji, a izraelska delegacja niezręcznie próbuje nawiązać małą rozmowę z Zalewskim. Ówczesny ambasador, Mordechai Rodgold, życzył 97-latkowi szczęśliwych 120 lat. "To za dużo, bo ludzie są coraz gorsi" - odpowiada krystalicznie czysto Zalewski. Ludzie "nie wyciągnęli żadnych wniosków z tego, co się stało. O co w tym wszystkim chodzi?", mówi następnie reporterowi telewizyjnemu.“